วันวาเลนไทน์นั้นมีมาตั้งแต่สมัยจักรวรรดิโรมัน ในกรุงโรมสมัยก่อนนั้น วันที่ 14 กุมภาพันธ์ จะเป็นวันเฉลิมฉลองของจูโนซึ่งเป็นราชินีแห่งเหล่าเทพและเทพธิดาของโรมัน ชาวโรมันรู้จักเธอในนามของเทพธิดาแห่ง อิสตรีและการแต่งงาน และในวันถัดมาคือวันที่ 15 กุมภาพันธ์ ก็จะเป็นวันเริ่มต้นงานเลี้ยงของ Lupercalia การดำเนินชีวิตของเด็กหนุ่มและเด็กสาวในสมัยนั้นจะถูกแยกจากกันอย่างเด็ดขาด แต่อย่างไรก็ตาม ยังมีประเพณี อย่างนึง ซึ่งเด็กหนุ่มสาวยังสืบทอดต่อกันมา คือ คืนก่อนวันเฉลิมฉลอง Lupercalia นั้นชื่อของเด็กสาวทุกคนจะถูกเขียนลงในเศษกระดาษเล็ก ๆ และจะใส่เอาไว้ในเหยือก เด็กหนุ่มแต่ละคนจะดึงชื่อของเด็กสาวออกจากเหยือก แล้วหลังจากนั้นก็จะจับคู่กันในงานเฉลิมฉลอง บางครั้งการจับคู่นี้ ท้ายที่สุดก็จะจบลงด้วยการที่เด็กหนุ่มและเด็กสาวทั้งสองนั้นได้ตกหลุมรักกันและแต่งงานกันในที่สุด
                                       
             
                                           
วาเลนไทน์..ปีนี้..มีไม่ได้..

เพราะเธอ..ไกลไปแล้ว..แม่มิ่งขวัญ..

เหลือแต่ซาก..ความรัก..ที่หักพัง..

เลยไม่มีตังค์..ซื้อกุหลาบ..ฝากใคร..ใคร..

ตั้งแต่..รักมาจาก..ฝากแผลไว้..

ดอกกุหลาบ..ก็หดหาย..กลายเป็นฝัน..

ไม่เคยมี..ใคร..ใคร..มาให้กัน..

วันวาเลนไทน์..นั้น..ก็หมดค่า..ไม่อยากรัก                                                                      
                                                          
                                                                                         
                                                                   
เมื่อต่างคน สวนทาง ต่างความคิด
ไม่มีสิทธิ์ ไปฝืน ขืนกันได้
ความสำคัญ จึงน้อย ถอยลงไป
มองอะไร ไม่เหมือนก่อน ย้อนเวลา                                                                           

                                                                                          
 เอาอย่างไรก็พร้อมยอมทุกอย่าง
เพราะความต่างของใจนั้นใหญ่หลวง
การสวนทางของความคิดสิทธิ์ทั้งปวง
เข้าสู่ช่วงกลืนกล้ำต้องทำใจ